Vice Versa

Te gast op Stanford University.

Ken Coppieters is a Belgian scientist working at The La Jolla Institute for Allergy and Immunology and lives with his wife Helena in San Diego, California. He is a regular contributor to this web site. In this article he writes about his visit to Stanford University and the importance of networking within the academic community.

English (via Google)
Een van de belangrijkste redenen waarom jonge, biomedisch geschoolde onderzoekers afzakken naar de States is het opbouwen van een netwerk van contacten.

 De kans dat je een Amerikaans toponderzoeker van je wetenschappelijke visie of de waarde van je werk kan overtuigen is immers groter indien je, ook al is het vaagweg, een bekend gezicht bent. Zulke contacten heeft mijn huidige baas in overvloed, en dat alleen maakt werken in zijn labo waardevol.

Dit weekend mocht ik mijn recente bevindingen presenteren op een presentatie voor de ware ‘inner circle’ binnen het veld van de auto-immuniteitsziekten. De bijeenkomst vond bovendien plaats op een uitgelezen locatie, Stanford University, een naam als een klok. Een universitaire campus omvat in de V.S. sowieso meer dan hetgeen ik kende van mijn geliefde alma mater, de UGent. Zo beschikt de University of California at San Diego (UCSD), waar mijn instituut is gelegen, over een immense oppervlakte vol auditoria, sommigen met zicht op de oceaan, piekfijne sportcomplexen waar het steeds bruist van de activiteit, en, heel bijzonder, vrijwel alle studenten wonen op de campus. Bovendien zijn het universitair ziekenhuis, de onderzoekscentra en alle andere faciliteiten gecentraliseerd op dat reusachtige domein. Er is zelfs een speciale UCSD busdienst en een eigen UCSD politiekorps.

Dit alles, maar dan mogelijks met nog een tikkeltje meer aanzien en grandeur, trof ik aan in het mondaine Palo Alto, waar Leland Stanford ooit de roemruchte universiteit stichtte. Het leek aanvankelijk moeilijk om niet onder de indruk te zijn van de omstandigheden, maar daarvoor kreeg ik het te druk met verloren rijden in dat labyrint van gebouwen. Eenmaal aangekomen bleek een en ander door te gaan in een piepkleine vergaderzaal. Alle ronkende Stanford en Harvard namen zaten haast bij me op schoot en de sfeer was ongedwongen en hartelijk. Dat geef ik de Amerikanen wel na: hoe vooraanstaand ze ook mogen zijn, de meesten hebben lak aan conventies en iedereen noemt elkaar bij de voornaam, vaak nog de afgekorte versie. Assertiviteit en lef worden gewaardeerd en men houdt zich niet in om iemand aan te spreken en kaartjes uit te wisselen. Ik moet wel bekennen dat het zweet me even uitbrak toen het mijn beurt was om het woord te nemen, maar het viel allemaal erg goed mee.

Om maar te zeggen, een kleine garnaal als ik zou het best moeilijk hebben om zijn werk onder de belangstelling van de grote jongens te krijgen vanuit België. Eenmaal je naam hebt gemaakt lukt het wel, maar dit soort ervaringen vormen beslist de noodzakelijke springplank.